මා පාසල් ගුරුවරයකු වශයෙන් සේවය කළ කාලයේ, වර්ෂාවසාන පරීක්ෂණයේ දී තිස් දෙනෙකුගෙන් සමන්විත පන්තියේ, අඩු ම ලකුණු ලබා ගත් ශිෂ්‍යයා වෙත මගේ අවධානය යොමු විය. ඔහු දුකින් සිටින බව පෙනුණු බැවින් මම ඔහු පසෙකට කැඳවීමි.
“ළමයින් තිස් දෙනෙක් සිටින පන්තියක, කවුරුන් හරි තිස්වෙනියා විය
යුතුයි නේද? මේ අවුරුද්දේ ඒ වික්‍රමාන්විත පරිත්‍යාගය කළේ ඔබයි. එතකොට ඔබේ මිතුරන්
කිසි කෙනෙකුට ඒ අවමානය විඳින්න සිදු වන්නේ නැහැ නෙ. ඔබ කලේ ඉතා කාරුණික ක්‍රියාවක්.
ඔබ පදක්කමක් ලැබීමට සුදුසුයි”
මා කලේ සරදමක් බව අප දෙදෙනා ම දැන සිටියත් ඔහු
සිනාසුණේ ය. පන්තියේ අන්තිමයා වීම එතරම් බරපතළ දෙයක් ලෙස ඔහු තවදුරටත් නො සිතී ය.
ඊළඟ වර්ෂයේ දී ඔහු ඉගෙනීමේ කටයුතු වඩා උනන්දුවෙන් කලේ ය. ඒ වික්‍රමාන්විත පරිත්‍යාගය සදහා වෙනත් ශිෂ්‍යයෙකුට අවස්ථාව ලැබුණි.
0 comments:
Post a Comment