භාවනාව හැඳින්වීම

භාවනාව හරියාකාරව මුලසිට ඉගෙනගනිමු.

ශ්‍රද්ධාව

තුනුරුවණ කෙරේ ශ්‍රද්ධාවන්තයින් වී උතුම් නිර්වාණ මාර්ගය විවර කරගමු.

Monday, September 6, 2021

සුනාපරන්තයට බුදුන් වැඩම කිරීම

 තම වැඩිමල් සොයුරා භාග්‍යවත් බුදුරජාණන් වහන්සේ සමීපයේ පැවිදි වීම නිසාවෙන්, බාල සොහොයුරා තම සුනාපරන්ත ගම්වාසී පිරිසකුත් සමග ව්‍යාපාරයක් සඳහා යන මුහුදු ගමනකට එක් විය. අතරමගදී හමුවූ දුපතකට සේන්දු වී සියල්ලෝම විඩාව නිවා ගත්හ. එහිදී ඉතා වටිනා රත් සඳුන් කැලයක් දැකගැනීමට මේ පිරිසට හැකිවිය. අයිතිකාරිත්වයක් නොමැති මේ රත් සඳුන් ගෙන ගොස් වෙළඳාම් කරමුයි කියා පිරිස බොහෝ ප්‍රමාණයක් කපා නැව් වලට පටවා ගත්හ. පටවා නැව් නැග යන අතරමග, සඳුන් කැලයට අදිගෘහිතව සිටි අමනුෂ්‍ය සමූහයා මේත් සමග කෝපව නැව් මුහුදුබත් කිරීමට සයුර කළඹාලූහ. එහිදී අර තරුණයා තම පැවිදි වැඩිමල් සොහොයුරාව සිහි කර සරණක් පතමින් සිටියේය. මේ කාලයේ සුනාපරන්ත පුණ්ණ තෙරණුවෝ මහරහත් භාවය සාක්ෂාත් කර භික්ෂු සඟයා සමග වැඩ සිටි සමය විය. තම බාල සොයුරාගේ සිහි කිරීම මේ සෘදී ඇති පුණ්ණ මහරහතන් වහන්සේට දැනී මුහුදුබත් වෙන්නට යන නැව් ඉදිරියේ අහස් ගැබේ වැඩ සිටිමින් ඒ අමනුෂ්‍ය උවදුර අරිහත් ශක්තියෙන් දුරු කළහ.

මේ මහත් තේජස්භාවය දැකගත් විපතට පත් පිරිස උන්වහන්සේට සඳුන් වලින්ම කුටියක් සදා පූජා කිරීමට දෙන ලෙස අවසර ඉල්ලා සිටියහ. එහිදී උන්වහන්සේ එය භාග්‍යවත් බුදුරජාණන් වහන්සේටම පූජා කරමු යැයි කියා සියලු දෙනාට මහත් වූ පූජාවක් කරලීමට ඉඩ සලසාලීය. එසේ ඉදිවූ කුටියේ සියලු වැඩ නිමා වූ පසු උන්වන්සේ සුනාපරන්තයේ සිට බුදුහිමියන් සමීපයට සෘදියෙන්ම වැඩම කර බුදුරජාණන් වහන්සේට ඒ පූජාව පිළිගැනීමට ආරාධනා කළ සිටියේය.

ඒ ආරාධනාව භාර ගත් බුදුරජාණන් වහන්සේ හාරසීය අනූනවයක් වූ මහරහතන් වහන්සේලාද සමග සුනාපරන්තයට වඩිනා අතර මග සච්චබද්ද පර්වතයටද වැඩම කර එහි මිත්‍යාමතයක් පතුරුවාලමින් සිටි සච්චබද්ද තව්සාටද කෙටි දහම් දේශනාවක් කර ඔහුව අරිහත් මාර්ගයේ පිහිටවූ සේක. දැන් මේ පන්සීයක් සපිරුණු සියලු මහරහත් පිරිසත් සමගින් සුනාපරන්තයට වැඩම කර, එදා නැවේ විපතට පත්ව සිට පුණ්ණ හිමියන් සරණ ගිය පිරිසට අනුකම්පාවෙන් චන්දන සාලා (චන්දන සාලාව), මණ්ඩල සාලා ආදී නමින් හැඳින්වූ ඒ සඳුන් කුටිය පිළිගත් සේක. ඒ අයුරින් බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ලෝ සත නිවනා අමා දහම් ගඟ සුනාපරන්ත වාසී සමූහයා අතරට ගලා ගියහ.

මමත්වය

 අභ්‍යන්තර සහ භාහිර සියල්ලෙහි ඇලෙමින් හා ගැටෙමින් මම යැයි කියාගන්නා ස්ථිර සත්වයෙක්, පුද්ගලයෙක්  සිතින් නිර්මාණය කරගෙන ඇත. ඒ වටා ගොඩනගාගත් දේ මම යැයි කියා හඳුනා ගනු ලබයි. නමුත් සත්‍ය වශයෙන්ම මම යයි කියා සත්වයෙක් පවතීද? නැත. පවතිනුයේ අනිත්‍ය ස්වභාවයට උරුමකම් කියනා ධර්මතාවයකි, (උප්පාද, තිථි, භංග ලෙස මොහොතවල් තුනකි)

භාහිර කිසිඳු දෙයක් අභ්‍යන්තරයට ඇතුළත් කරගැනීමට නොහැකිය. බඩු භාණ්ඩ, පුද්ගලයින්, ලෝකය... ආදී භාහිරයේ ඇති දෙයින් ලබාගන්නා අරමුණු තුලයි මමත්වය උපදිනුයේ. ශරිරය, දැනුම, පාසල, ගෙදර, රැකියාව, පවුල, ආගම, සමාජය... යනාදි බොහෝ දේ මගින් මමත්වය ගොඩනගාගෙන ඇත.

ශරීරය දෙස බලන්න, ශරීරය මගේ නම් එය තිබිය යුත්තේ මා හට ඕනෑ විදිහටයි. නමුත් මේ නිතර ලෙඩවන, අසූචි නිපදවන ආහාරය පමණක් හේතුකරගෙන පවතින ශරීරය වෙන කිසිවක බලපෑමෙන් වෙනස්කර නොහැකිය. සතියකට වඩා ආහාර නොගෙන මනුස්සයෙකුට මේ කාලයේ සිටිය නොහැක. අකමැතිමුත් ශරීරයෙන් මලමුත්‍ර, සෙම, සොටු, දහඩිය, කෙළ, සැරව, කඳුළු, කබ, කලාඳුරු.. ආදිය බැහැර කරයි. සම මත දද කුෂ්ට හටගනී. කවදාවත් ලෙඩ නොවේ යයි පැතුවාට, සිතුවාට එසේ නොවෙයි. ලෙඩකදී බේත් හේත් නොකර සිටීමට ද නොහැක. බේත් හේත්, ආහාරපාන, ඇඳුම්, නිවාස... ආදී ඉල්ලන නොඉල්ලන  සැපපහසුකම් සියල්ලක්ම ලබා දුන්නත් නැවත ලෙඩනොවී, වයසට නොයා, වෙනස් නොවී තියෙද....? නැත. මේවා කිසිඳු සත්වයෙකුට නවතාලිය හැකි ධර්මතා නොවෙයි. තම වසඟයේ නොපවතින, අයිති නැති දෙයකට අයිතිවාසිකම් කීම හා පාලනයකට නතු කරගැනීමට වෙහෙසීම මහත් අනුවණ කමකි. මුලාවකි.

තමාට මමත්වය උපදිනා දරුවන් දෙස බලන්න. දරුවන් වැඩිය යුත්තේ මට ඕනා විදිහටයි. කළ යුත්තේ මට ඕනෑ දෙයයි. නොකර සිටියහොත්, අවනත නොවුනහොත් දරුවන් මත ඇති මමත්වය අඩුවේ. අවනතවීම් මත දරුවන්ට නැවත බැඳීම් වැඩිවේ. එලෙසම බඩු භාණ්ඩ, ගේදොරද ඔබට අනුකූලව සිදුනොවේ. මේ මමායනය මත ඇතිකරගත් දුක්, සිත රිදවීම්, ද්වේශය, භය අපමණය. නමුත් අයිති නැති දෙයක් වෙනුවට දුකක්, සිත් රිදවීමක් සිදු නොවෙයි. එලෙස අයිති නොමැති දෙයක් අල්ලාගැනීමට හා අයිතිකරගැනීමට යෑමෙන් දුකක්  සකස්කරගෙන තිබේ.

මරණයෙන් පසු තවදුරටත් ඒ ශරීරයට දැනුනා වූ දුක් දැනේද, අනෙකුත් සංඥා දැනේද? මිනිය එම්බාම් කරන විට වේදනා දැනේද? නැත. ශරීරය හරහා සියලු හැඟීම්, වේදනා අරමුණු වන්නේ කුමකටද? සිතටය. සිතක් නොමැති තැන ශරීරයකට කලින් පැවතිය හැකි සේ පැවතිය හැකිද? නොහැක. සියල්ලම අරමුණුවන්නේ සිතටය. එසේනම් මම කියා යමෙක් අරමුණුවන්නේද සිතටය. සියලු සිතුවිලි හුදු මනෝභාවයක් පමණි.

ජිවිතයක් යනු මේ ආකාරයේ සිතුවිලි ගොඩකි, නැත්නම් මනෝභාවයන් ගොඩකි. මේ සත්‍ය අවබෝධ කරගන්නා තැනැත්තා (ප්‍රඥාවන්තයා) සියල්ලටම කලින් දී තුබූ වටිනාකම් (ඇලීම්) අත්හැර දමයි. මක්නිසාදයත් සියල්ල සිතුවිලි ගොඩක්, මායාවක් ලෙස ඔහු අවබෝධයෙන් දන්නා නිසාය. වටිනාකම් වැඩිවනවිට මමත්වයද (මෝහය) වැඩිවේ. ඒ මත කවුරුහෝ අපහාස, අවමන්, ලැජ්ජා, වංචා හා කෙනෙහිලිකම්.... ආදිය සිදුකළහොත්, රිදවුවහොත් මමත්වය දෙදරයි. ඉන්පසුව සිතේ ද්වේශය උපදවාගෙන කාලකොළහාල, පලිගැනීම් හා බැනගැනීම් සිදුකරයි. මේ සියල්ල සිදුකරනු ලබන්නේ මමත්වය නමැති මෝහාන්දකාරය තුළ සිටයි. මා යයි ස්ථිර සත්වයෙක් සිටිනවා කියා මෝහයට පත්වීම තුළ නැති සසරක්, නැති භවයක් නිර්මාණය කරගෙන අනන්තවත් දුක් ගැහැට විඳ දරා ඇත. තව එවැනි දුක් ගැහැට දරන්නට සකස්වුණු ඉදිරි සසරේද සිදුවේ.

 

 

ස්වාමීන් වහන්සේ නමකගේ දේශනයක් ඇසුරින් මෙම ලිපිය සකස් කොට ඇත.

 

මෝහය

 මෝහය යනු සිත රවටන සත්‍ය වසන් කරන ස්වභාවයයි. ඇත්ත ඇති සැටියෙන් නොදැනීමයි. මුළු ලෝකයේ ඝන අන්ධකාරය වැඩිම තැන ලෙස ධර්මයේ සඳහන් වන ලෝකාන්තරික නිරය පවා බෝධිසත්වයෙකුගේ උපත, බුදුවීම, පිරිනිවීම... ආදී උතුම් මංගල අවස්ථාවන්හිදී ආලෝකමත්වේ. “නමුත් බුදුවරයෙකුගේ පහල වීමෙනුත් දුරුකළ නොහැකි අන්ධකාරයක් මගේ බුදු ඇසට හසුවේ. එය නම් මෝහාන්ධකාරය යයි..” යනුවෙන් බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළේ මේ මොහඳුරේ ඇති භයානකත්වයයි. එසේ නම් ලොව අන්ධකාරය වැඩිම තැන වනුයේ මෝහය පවත්නා සත්වයාගේ සිත තුලයි.

ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් පිඬුසිඟා වඩිනා විටදී මෝටර් රථයක යන පුද්ගලයෙකුට පෙනෙනුයේ අව්වේ ආහාරයක් සොයමින් උන්වහන්සේ දුක්විඳිනා බවත් තමා, බිරිඳ, දරුවන් ඒ අව්වෙන් මිදී සැපසේ රථය තුළ සිටිනා බවත්ය. ඔහු තම රථය, පවුල, රැකියාව, මිල මුදල්, නිවාස සැපයක් ලෙසත් ඒ සියල්ලෙන්ම මිදුන/ මිදෙන්න වෙර දරන, අනාගතයක් ගැන බියක් නැති, අතීතය ගැන දුකක් නැති, වර්තමානයටද නොඇලුණු නිවන් මග වඩනා භික්ෂුව හා උන්වහන්සේගේ ජීවිතය දුකක් ලෙස දකී. මෙලෙස පෙන්වා දෙන්නේ එම පුද්ගලයා සතු මෝහය හැර වෙන කුමකින්ද..? ඔහු තමාගේ වසඟයේ නැති, නිතරම වෙනස්වන, දුකට පත්වන, නැතිවන, භාහිර වස්තූන් සැපයක් ආශ්වාදයක් කියා උපාදානය කොට ගෙන අනන්තවූත් දුක් විඳීම් හා පසුතැවීම් සැපයක් කරගැනීමට මුලාවේ අන්තයටම ගොස් වෙර දරයි. නමුත් විඳවීම් දුක් නැති සැහැල්ලු සැනසිලිදායක මාර්ගයක් දැක එය දුකක් හා අපහසුවක් ලෙස දකී. මෝහය එතරම්ම බලවත්කොට බුදුරජාණන් වහන්සේ පෙනවා දුන්නේ එබැවිනි. මිදීමට මාර්ගයක් පෙනි පෙනී ඒ මාර්ගයේ ගමන් නොකොට අවබෝධකර නොගැනීම මෝහයයි.

මමෙක් කියා ස්ථිර සත්වයෙක් ඇත, ස්ථිර වූ පැවැත්මක් ඇත, සත්‍යම වූ බාහිර ලෝකයක් ඇත කියා මෙලෙස සිතීම හා සිතා ක්‍රියා කිරීම තවතවත් මෝහය දියුණු කිරීමකි. මිරිඟුවක් පසුපස හඹා යාමකි. ලෝකයේ සියලු දේ සෑම මොහොතකම (උප්පාද, තිථි, භංග ලෙස) අනිත්‍යවන, දුකටපත්වන, අනාත්මවන බව නොදනී. අස්ථිර බව නොදනී. එනිසාම සත්වයා නැති මමෙක් උපාදානය කර ගනිමින් බාහිර දේ සමග ගැටෙමින්, ඇලෙමින් නැති අකුසල් සකස් කර ගනි. (බලවත් අකුසල මූල වන ලෝබ, ද්වේශ, ඇතිකිරීමට මුල්වේ).

ඒ වගේම සමාජය, ගුරුවරු, දෙමාපිය වැඩිහිටියන් ගමන් කිරීමට පෙන්වන්නේ කොතැනටද? කුමක් සැප වශයෙන්ද...? මිල මුදල්, පොතේ දැනුම, බඩු භාණ්ඩ, බේත් හේත්, ශරීර සොභාව, දරුවන්, ගේදොර, යාන වාහන, ඉඩකඩම් යනාදිය සැප වශයෙනි. එනම් තණ්හාව දෙසටයි. ආශාව දෙසටයි. එකතු කිරීමට හා පොදි ගැසීමටයි. මෙයින් සමාජය බලාපොරොත්තුවූ හා බලාපොරොත්තුවන සැනසීම උදාවුනිද? නැත. උදාවනුයේද? නැත. හමුවනුයේ දුක හා පසුතැවීම පමණි. මෝහයෙන් අපව ඇදදමා ඇත්තේ කොහිටද, නිවන අවහිරකර දුකට අසහනයට හා අවසානයක් නොපෙනෙන සසරටයි. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්ම මාවතෙන් පිටතටයි. අප හඳුනන සැපයෙන් කර තිබෙන්නේ මෙපමනි.

එසේනම් බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළ ධර්මය හා එම දහම් මග තිබෙන්නේ කුමකට විරුද්ධවද..? මෝහයට විරුද්ධවයි. ධර්මය දේශනාකොට වදාළේ සත්වයා මුළාවෙන් (මෝහයෙන්) ගලවා ගැනීමටයි. එම නිසා සුළු මොහොතකට හෝ අනිත්‍ය සංඥාව මෙහෙහි කිරීම සියලු කුසල සංඥා අතරින් බලවත්බව බුදුරජාණන් වහන්සේ පෙන්වා දුන්නේ මෝහයෙන් සත්වයා තුළ ඇතිවන මහා විපතත්, ප්‍රඥාවවේ ඇති වැදගත්කමත්ය.

 

 

ස්වාමීන් වහන්සේ නමකගේ දේශනයක් ඇසුරින් මෙම ලිපිය සකස් කොට ඇත.

ද්වේශය

 ද්වේශය යනු සිත අකැමති දෙය මත විරුද්ධ විම හා ගැටීමේ ස්වභාවයයි. චිත්ත සන්තානය දවන, තවන හා සතුට අහිමිකරන ස්වභාවය ද්වේශයයි. සිතේ සහනය නැතිකරන හා කරවන බලවත් අකුසලයකි.

දුක, කණගාටුව, පාළුව, බය, රෞද්‍ර බව, පිළිකුල හා අප්‍රසන්න බව තුළද සිතෙහි සහනය නැති කරදමයි. එසේනම් මේ සියල්ල තුළ ද්වේශය සියුම්ව ක්‍රියාත්මකවේ. එලෙසම මේ සිතුවිලි අප එදිනෙදා ජීවිතයේදී නිතරම ඇතිවන බැවින් අප සිටිනුයේ ද ද්වේශයේ ඇසුර ලබමිනි. සිත දැවි, දුක්වෙවීය. සිත නිතරම අධර්මයේ හැසිරෙමින්ය.

ස්වාමීන් වහන්සේනමක් ආරණ්‍යයක හෝ කුටියක හෝ වැඩ සිටියදී බයක් තැති ගැන්මකට පත්වුවහොත් එම සිතින් වාසයකර නොයිඳ බුදුගුණ, දම්ගුණ, සඟගුණ සිහි කරන ලෙසද, සජ්ජායනා කරන ලෙසද නැතිනම් එම ස්ථානයෙන් බැහැරවන ලෙසද බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළේ බිය හා තැතිගැන්ම තුලින් ද්වේශ සිතක් සකස්වී එයින් සමාධිය වලකා නිවණ අහුරන බැවිණි. යම් විලසකට බියකින් හෝ තැතිගැන්මකින් ඒ මොහොතේ මරණයට පත්වුවහොත් පසුව උපත ලබන බවය නියත වශයෙන්ම සතර අපාය වන නිසාය.

ද්වේශය අධික මොහොතක කරන කියන දෙය පවා පාලනයෙන් තොරව පවති. එක් සිද්දියක් මෙසේයි. පියා තම මවට මන්නයෙන් පහර දෙන මොහොතේ සිත තුළ ඇති වූ ආවේගයට දරුවා එම මන්නයම උදුරා පියාව ඝාතනය කර ඇත. ඝාතන මොහොතේ දරුවාගේ සිත් තුළ ක්‍රියාත්මක වුයේ කුමක්ද, ඔහුට තම පියා බව ඒ මොහොතේ යටපත් කෙරුවේ කුමකින්ද? ද්වේශයෙනි. තම පාලනය බිඳ දැමුවේ ද්වේශයයි. පංචානන්තරිය පාප කර්මයට පාර කැපුවේ ද්වේශයයි. ඒ පියාගේ ආවේගයට පාර කැපුවේ ද්වේශයයි. දරුවාගේ ඊළඟ බවය නිතැතින්ම නිරයයි. ඒ වගේම තම දරුවන් මැරීම්, ඉඩම් ආරවුල් මත සහෝදර ගැටුම්, පෙම් විරසක නිසා සියදිවි නසා ගැනීම්, අනියම් සම්බඳතා මත පලිගැනීම්.... යනාදි නානාවිද මාදිලියේ පුවත් අපහට අසන්නට ලැබේ. ඒ ද්වේශය ක්‍රියාත්මක වූ මොහොතයි. ද්වේශය තුලින් සත්වයා දුකින් දුකටම පත් කරවයි.

ජීවිතයේ සියල්ල සිදු කරනුයේ කුමක් සඳහාද? ඉගෙනීම්, රථවාහන, ධනය, විවාහ, දුවාදරුවන්.. සියල්ල සතුට, සැනසීම, නිදහස උදෙසායි. නමුත් මේ සියල්ල නැති කරන්නේ භාහිර පුද්ගලයෙකු නොව ඔබගේ සිතේ ඇතිවන ද්වේශයයි. ද්වේශය ඇති සෑම මොහොතකම ප්‍රීතියක්, සිනහවක් මුහුණේ දැකිය නොහැකිය. තමාත් තමා සමග වාසය කරන අනෙකාත් විනාසකර දමයි. එයයි ද්වේශයේ ස්වභාවය.

 

ස්වාමීන් වහන්සේ නමකගේ දේශනයක් ඇසුරින් මෙම ලිපිය සකස් කොට ඇත.

 

වෙළුද්වාරෙයිය සුත්‍රය - රජයේ මුද්‍රණාලය

 රජයේ මුද්‍රණාලයීය බෞද්ධ සංගමය - රජයේ මුද්‍රණාලය කොළඹ 08

ධම්මො හවෙ රක්ඛති ධම්මචාරී

මාසික ධර්ම ප්‍රකාශනය - අංක 212                     

බු. ව. 2557 වූ නවම් පුන් පොහෝදා                      

 උභයාර්ථ සාධනය සලසා දෙන වෙළුද්වාරෙයිය සුත්‍රය

සැදැහැති පින්වතුනි,

තථාගත බුදුපියාණන් වහන්සේ සුවිශාල භික්ෂු සංඝයා සමග කෝසල ජනපදයෙහි වේළුද්වාර නම් බමුණුගමෙහි චාරිකාවේ වඩිති. එම බමුණු ගමේ බමුණු ගෘහපතියන් උන්වහන්සේ තම ගමට වැඩම කිරීම අගය කොට සලකන ලදී. එපමණක් නොව උන්වහන්සේ පිළිබඳ ගුණ වර්ණනාවකින්ද මෙසේ ප්‍රකාශ කොට ඇත.

 

ඒ භාග්‍යවතුන් වහන්සේ මේ මේ කරුණින් අර්හත්ය, සම්මා සම්බුද්ධය, විජ්ජාචරණ සම්පන්නය, සුගතය, ලෝක විදුය, අනුත්තර පුරිසධම්ම සාරථීය යනාදී වශයෙන්ද, උන්වහන්සේ දැන දැක පරෝපදෙස රහිතව අවබෝධකරගත් ධර්මය දේශනා කළ සේක. ඒ දෙසූ ධර්මය මුලත් හොඳය, අගත් හොඳය, අර්ථ සහිතය, ව්‍යංජන සහිතය, පිරිපුන් සිල් ඇත්තාහ, පිරිසිඳු බ්‍රක්මචර්යාවෙන් යුක්තය. එබඳු උතුමන්ගේ දැක්මද යහපත්මය. එබැවින් අපි සියල්ලෝම උන්වහන්සේ බැහැදැකීමට යමුයි තීරණය කරන ලදි. එසේ සාකච්ඡාකොට උන්වහන්සේ හමුවීමට යන ලදි. බමුණෝ වූ කලී මාන්නාධිකය, එසේ වීමට හේතුව මහ බඹුගේ මුවින් උපන් නිසාත්, අන් කුලයන්ට වඩා බමුණු කුලය උසස් යයි සිතා සිටි බැවිණි. ඒ නිසාම තමාගේ නම්ගොත් පවසමින්, ඇඳිලි බඳිමින් ආචාර කරමින්, ශ්‍රද්ධාවක් නොමැතිව එකත් පසෙක වාඩි වූහ. එසේ එකත් පසෙක වාඩි වූ බමුණෝ උන්වහන්සේට මෙවැනි ප්‍රකාශයක් කරන ලදී. “පින්වත් ගෞතමයෙනි, අපි දරුවන්ගේ හකවු යහන්හි වෙසෙන්නමෝ, සිනිඳු සඳුන් ගල්වන්නමෝ, මල්ගඳ විළවුන් දරන්නමෝ, රන් රිදී ඉවසනමෝ, කාබුන් මරණින් මතු සුගති සගලොවට පැමිණෙන්නමෝයි, මෙබඳු කාම අත්තමෝ, මෙබඳු න්ද අත්තමෝ, මෙබඳු අදහස් අත්තමෝ වන්නෝ වෙමු. එබැවින් අපට ගැලපෙන ධර්මයක් දෙසන ලෙස ඉල්ලා සිටින ලදි. ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම පරිදි මේ වේළුද්වාර සූත්‍රය දේශනා කරන ලදි. බමුණු ගෘහපතියන් අමතා ගෘහපතියනි, ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ තිදොරින් කරන ක්‍රියා පිලිබඳ නුවණින් විමසා බලයි. ඒ සඳහා අත්තුප්පනායික ධර්ම පරියාය හෙවත් තමා උපමා කොට තමා කරන ක්‍රියා දෙස බලනවා, තමා සිතන සිතුවිලි දෙස බලනවා, කියන වචන දෙස බලනවා, තමා සිතන සිතුවිලි දෙස බලනවා එනම් තමා කරන දෙයින් සිදුවන යහපත හෝ අයහපත පිලිබඳ විපාකය අන් අයට පෙර තමාට විඳීමට සිදුවන අයුරු හිතනවා. එය මේ අයුරින් පළමු කොට හිතනවා. දෙවනුව අන් අය ගැන හිතනවා. “මම වූ කලී ජීවත්වීමට කැමැත්තෙමි, මරණයට අකමැත්තෙමි, දුක පිළිකුල් කරන්නෙමි, සැපයම කැමැත්තෙමි, යමෙක් මගේ දිවිය තොර කරන්නේ නම් මරණයට පත් කරන්නේ නම් දුකට පත් කරන්නේ නම්, සැපයට බාදා කරන්නේ නම් එය මට අප්‍රිය වූ දෙයකි. මට අමනාපය ගෙන දෙන්නකි. මෙසේ සිතන පුද්ගලයා අන් ඇය ගැන ද එසේ සිතයි. මා මෙන්ම ලොව ජීවත්වන සෑම දෙනාම ජීවත්වීමට කැමතිය, මරණයට අකමැතිය, දුක් පිළිකුල් කරන්නේමය, සැපයා පතන්නේමය. ඔවුන් අකමැති දෙයක් මා කරන්නේ නම් එය ඔවුනට ප්‍රිය ගෙන නොදෙයි. මනාප ගෙන නොදෙයි. එය පිළිකුල් කරයි. මෙසේ සිතා කටයුතු කිරීමෙන් තමා ප්‍රාණඝාතයෙන් වැලකුනේ වෙයි. දෙපිරිසම ඒ සඳහා කිසිවෙකු අනුබල නොදෙයි. මෙ ත්‍රිකෝටික පාරිශුද්ධි ශීලය ලෙස හඳුන්වයි. එනම් තුන් පැත්තකින් සංවර වීමයි. මෙමගින් කය සංවරය සිදුවෙයි.

 

එමෙන්ම මා දුක් මහන්සිවී, දැහැමිව, උත්සාහයෙන් හරිහම්බ කරගත් දෙයක් එය තවෙකෙකු විසින් පැහැර ගත්තේ නම් එය මට ප්‍රිය ගෙන දෙන්නක් නොවේ. මනාප ගෙන දෙන්නක් නොවේ. එය පිළිකුල් සහගත ක්‍රියාවකි. මම අන් අයට අයත් දෙයක් පැහැර ගන්නේ නම් එය ඔවුනට ප්‍රිය ගෙන දෙන්නක් නොවේ. මනාප ගෙන දෙන්නක් නොවේ. එය ඔවුන් පිළිකුලින් බැහැර කරයි. මෙසේ තමාද අන් සතු දේ පාර ගැනීමෙන් වැළකෙන අතර, අන් අයද එයින් වැළකෙයි. දෙපිරිසම එයට අනුබල නොදෙයි. එමගින් සියල්ලෝම පරසන්තකයට ගරු කරන්නෝ බවට පත් වෙති. මෙයින් ද කාය සංවරය සිදුවෙයි.

 

එමෙන්ම මාගේ බිරිඳ හෝ මාගේ ස්වාමි පුරුෂයා අන් බිරිඳක් සමග, අන් පුරුෂයෙක් සමග අනාචාරයේ යෙදෙන්නේ නම් එය මට රුචි නොවේ. මනාප නොවේ. එය පිළිකුල් සහගත ක්‍රියාවක් බව මට දැනේ. මම ද අන් බිරිඳක් සමග අන් පුරුෂයෙක් සමග අනාචාරයේ හැසිරෙන්නේ නම් එය ඔවුනට ද රුචි කරන්නක් නොවේ. මනාප ගෙන දෙන්නක් නොවේ. එය පිළිකුල් සහගත ක්‍රියාවක් ලෙස බැහැර කරයි. මෙසේ සලකා මම ද කාමයෙහි වරදවා හැසිරීමෙන් වැලකුනේ වෙමි. අන් අයද එයින් වැළකුනෝ වෙති. කිසිවෙකුගෙන් එයට අනුබලයක් නොලැබේ. මේ තුලින් සදාචාර සම්පන්න පවුල් ජීවිතයක් ගත කිරීමේ හා සාමයෙන් පිරුණු පවුලක් බිහිවීමේ අවස්තාව ද නිරායාසයෙන් ගොඩනැගේ. කය සංවරය උදා කරගන්නෝ වෙති.

 

එමෙන්ම ගෘහපතිවරුනි, ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ මෙසේ ද සිතයි. යමෙක් ඇති තතු වසා බොරුවෙන් මා රවටන්නේ ද එය මට ප්‍රිය නොවෙයි. මට මනාප නොවෙයි. එය පිළිකුල් සහගත ක්‍රියාවක් බව මම දනිමි. එසේම මා ද අන් අය බොරුවෙන් රවට්ටන්නේ ද එය ඔවුනටද ප්‍රිය නොවෙයි. මනාප නොවෙයි. ඔවුන් එය පිළිකුල් සහගත ක්‍රියාවක් බව අවබෝධ කර ගනියි. මෙසේ මාද බොරුවෙන් වළකිමි. අන් අයද බොරුවෙන් වළකති. අපි සියල්ලෝම බොරුවට අනුන්බල නොදෙමු. එවිට අපි සියල්ලෝම සත්‍යයෙහි ගුණ දකිමු. මේ නිසා සියල්ලෝ තුළම වාග් සංවරය ඇතිවෙයි.

 

එමෙන්ම ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ මෙසේ ද සිතයි. යමෙක් මා පිසුණු වදනින් බිඳවන්නේද එය මට ප්‍රිය නොවෙයි. මනාප නොවෙයි. එය පිළිකුල් සහගතය. මා ද අන් අය පිසුණු වචනයෙන් බිඳවන්නේද  ඔවුහුද එයට ප්‍රිය නොකරයි. මනාප නොවෙයි. පිළිකුල් සහගත වචනයක් බව තේරුම් ගනියි. එබැවින් මම පිසුණු වචනයෙන් වැළකුනේ වෙමි. අන් අයද පිසුණු වචනයෙන් වැළකුනෝ වෙති. එබැවින් කිසිවෙක් කිසිවෙකුට පිසුණු බස් කීමට අනුබල නොදෙයි. සියල්ලෝම සමගියට හේතුවන වචනම කතා කරති. ඒ නිසාම වාග් සංවරය ඇතිවෙයි.

 

එමෙන්ම ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ මෙසේද සිතයි. යමෙක් මට රළු වදනින් කතා කරන්නේ ද එය මට ප්‍රිය නොවෙයි. මනාප නොවෙයි. පිළිකුල් සහගතය. මා ද අන් අයට රළු වදනින් කතා කරන්නේ ද එවිට ඔවුන්ටද එය ප්‍රිය නොවෙයි. මනාප නොවෙයි. පිළිකුලින් එය දෙස බලයි. එබැවින් මම ද රළු වදනින් වැළකී මෘදු භාෂිත වචන කතා කරන්නෙමි. අන් අයද මෘදු භාෂිත වචනම කතා කරයි. අන් අයට ද එසේ රළු වදනින් කතා නොකොට මධු භාෂිත වචනම කතා කරන්නට පොළොඹවන්නෙමි. එවිට සියල්ලෝම මධි භාෂිත වචනයේ ගුණ දනිති.මෙමගින් වාග් සංවරය ඇති කර ගනී.

 

එමෙන්ම ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ මෙසේ ද සිතයි. යමෙක් මට අරුත් සුන් හිස් වචන කතා කරන්නේ නම් එය මම ප්‍රිය නොකරමි. මනාප නොවෙමි. එය පිළිකුලින් ඉවත ලමි. මා ද අන් අයට හිස් වචන කතා කරන්නේ නම් එවිට ඔවුනද එය අප්‍රිය කරති. මනාප නොදක්වති. පිළිකුලින් බැහැර කරති. එසේ හිතා මතා හිස් වචන කතා කිරීමෙන් වැළකෙනවා මෙන්ම අන් අයද එයින් වළක්වමි. අන් අයට එසේ කතා කිරීමට අනුබල නොදෙමි. දැහැමි කතාවම කතා කරමි. එවිට සමාජය පෙළඹෙයි. මෙය වාග් සංවරය ලෙස හඳුන්වාදිය හැකිය.

 

කය වාග් සංවරයට පත් ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ තෙරුවන් ගුණ, ගුණ වශයෙන්ම දකී. අවෙච්චප්පසාදය හෙවත් ආකාරවතී ශ්‍රද්ධාවෙන්ම යුක්තවෙයි. ඒ පුද්ගලයා බුදුරජාණන් වහන්සේ මේ මේ කරුණින් අර්හත්ය, සම්මා සම්බුද්ධය, විජ්ජාචරණ සම්පන්නය යනාදී වශයෙන් නව අරහදි බුදු ගුණ දකී. උන්වහන්සේ දෙසූ ධර්මය ස්වාක්ඛාතය, සංදිට්ඨිකය, අකාලිකය යනාදි වශයෙන් ධර්මයේ ගුණ දකී. උන්වහන්සේගේ ශ්‍රාවක සංඝයා සුපටිපන්නය, උජුපටිපන්නය, ඤායපටිපන්නය යනාදි වශයෙන් සඟගුණ දකී. එසේ දැක පැහැදෙයි. එසේ පැහැදී ඒවා පිළිගනියි. සද්ධානුසාරී පුද්ගලයෙක් බවට පත්වෙයි. එසේ පැහැද එයින් නොනැවතී ආර්ය ශ්‍රාවක තෙමේ තමා සමාදන් වූ ශීලය, අඛණ්ඩ, අසබල, අකල්මාෂ, භුජිශ්‍ය, විඥප්‍රස්ත, අපරාමෂ්ඨ, සමාධි සංවර්තනික, ආර්යකාන්ත ශීලයෙන් සමන්නාගත වෙයි. එසේම සිව්දහමින් යකත වූයේ වෙයි. මේ සිව් දහමින් යුක්ත පුද්ගලයා නිරය අවසන් කොට ඇත්තේය. තිරිසන් යෝනිය අවසන් කොට ඇත්තේය. ප්‍රේත ලෝකය අවසන් කොට ඇත්තේය. නියත වශයෙන්ම සම්බෝධිය පිහිට කොට ඇති සෝවාන් වූවෙක් වෙමියි තමාම පවසන්නේ යයි බුදුරජාණන් වහන්සේ බමුණන්ට දේශණා කරන කළ සේක. මේ දේශනාව අවසන් වීමත් සමගම බමුණෝ තමාගේ සතුට මෙසේ ප්‍රකාශ කරන ලදි. “ගෞතමයෙනි ඉතා මැනව, පින්වත් ගෞතමයෙනි ඉතා මැනවි, යටිකුරු දෙයක් උඩුකුරු කරන්නේ යම් සේ ද, වසු දෙයක් විවෘත කරන්නේ යම් සේ ද, මංමුලා වූ අයෙකුට මග කියාදෙන්නේ යම් සේ ද, ඇස් ඇත්තෝ රූප දකින්නේ යම් සේ ද, අඳුරේ සිටි අයට පහනක් දල්වන්නේ යම් සේ ද එමෙන්ම ඔබ වහන්සේ අපට දහම අවබෝධ වන අයුරින් ධර්මය දෙසන ලදි. අද පටන් ඔබ වහන්සේගේ සරණ යමි. ධර්මයද සරණ යමු. සංඝයාද සරණ යමු. අද පටන් ජීවිතාන්තය දක්වාම ඔබ වහන්සේගේ ශ්‍රාවකයන් ලෙස අප සලකන සේක්වා ! යනාදි වශයෙන් දහමින් ලත් ප්‍රීතිය ප්‍රකාශ කරන ලදි.

 

 

 

සැමට තෙරුවන් සරණයි !

 

 

මෙම දහම් පත්‍රිකාව සම්පාදනය කළේ

ශාස්ත්‍රපති, පුජ්‍ය අලික්වෙල සීලානන්ද නායක හිමි වේ.

 

 

ශ්‍රී ලංකා රජයේ මුද්‍රණ දෙපාර්තමේන්තුවේ මුද්‍රණය කරන ලදී.


නින්දා, අපහාස - රජයේ මුද්‍රණාලය

රජයේ මුද්‍රණාලයීය බෞද්ධ සංගමය - රජයේ මුද්‍රණාලය කොළඹ 08

ධම්මො හවෙ රක්ඛති ධම්මචාරී

මාසික ධර්ම ප්‍රකාශනය - අංක 180

බු. ව. 2555 වූ පොසොන් පුන් පොහෝදා                        

 නින්දා - අපහාස නොවිඳි කෙනෙක් නොමැත

සැදැහැති පින්වතුනි,

බෞද්ධ ශාසන ඉතිහාසයේ ශ්‍රී ලාංකික වූ අපට ම වැදගත් වූ කාරණාවන් හා දිනයන් වේ. ඒ අතර වැදගත්ම දිනය වන්නේ පොසොන් පුරපසළොස්වක පොහෝ දිනයයි. බුදුරජාණන් වහන්සේ විසින් සියලු සත්වයා කෙරෙහි මහා කරුණාවෙන් දේශනා කළ ධර්මය, මිහිඳු මහරහතන් වහන්සේ විසින් මෙරටට දායාද කළේ එදිනයි. එතෙක් මෙරට මිනිසුන් මෙලොව හා පරලොව යහපත පිණිස බලිබිලි පූජාවන් හා අභිචාර විශ්වාස කොටගෙන කටයුතු කළේය. පොසොන් පොහෝ දින අනුබුදු මිහිඳු මහරහතන් වහන්සේගේ වැඩමවීමෙන් මෙරට ජාතික, ආගමික හා සාමාජික සියලු දෑ බෞද්ධාගමානුකූලව සකස් විය. විවිධ ආගමික කණ්ඩායම් ඒ වන විටත් මෙරට පැවති නමුත් බුද්ධ ධර්මයේ පවතින අව්‍යාජ බව නිසාම ජනතාවද ඉතා ගෞරවයෙන් ධර්මය වැළඳ ගත්තේය. රාජ්‍ය අනුග්‍රහයෙන් ස්ථිරව ලක්දිව රාජ්‍ය ආගම ලෙස පිහිටියේය. ඒ නිසාම මේ වනතෙක් බුද්ධ ධර්මය මෙරට ජීවමානව පවතී.

 

අද දවසේ පිංවතුන් උදෙසා ධර්ම කාරණාවන් පැහැදිලි කරන්නට මාතෘකා කළේ, බෞද්ධයාගේ අත්පොත වශයෙන් සැලකෙන ධම්මපද නම් ග්‍රන්ථයෙහි කෝධ වග්ගයට අයත් ගාථාවකි.

 

පොරාණමෙත්තං අතුල - නෙතං අජ්ජතනාමිච

නින්දන්ති තුන්හිමාසීනං - නින්දන්ති බහුභාණිනං

මිතභානිනම්පි නින්දන්ති - නත්ථි ලෝකෙ අනින්දිතො                 

                                                                                           (ධම්මපදය, 17,7 ගාථාව)

 

“නින්දා කිරීම හා ප්‍රශංසා කිරීම යන දෙකම ඉතාම පැරණිය. අද පටන්ගත්ත දෙයක් නොවේ.

 කතා කළත්, නොකළත් පමණට කතා කළත් නින්දා කෙරති. මේ ලෝකයේ නින්දා නොලත්

 කිසිවෙක් නැත්තේය.”

 

පින්වතුනි,

ඉහත ගාථා ධර්මය විමසා බලන්නට පෙර මොහොතක් ඔබ ගැන සිතන්න. ඔබේ සිත කම්පා වුණ, දුක් වුණ අවස්ථා කොපමණ නම් තිබේද, ඒවා බොහෝ විට අනුන් විසින් තමන් වෙත හේතු ඇතිව හෝ නැතිව නගන ලද චෝදනා, නින්දා හා අපහාස නිසා හටගත් මානසික තත්වයක් බව පැහැදිලි වෙයි.

 

බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කරන්නේ, ඔබ පමණක් නොව සියලු දෙනා අනුන්ගේ වචනයෙන්, ක්‍රියාවලින් බොහෝ විට විවිධ මානසික පීඩාවන්ට පත්වන බවයි. අප විසින් විවිධ නෑකම් හෝ හිතවත්කම් අනුව ජීවිත කාලයම ආශ්‍රය කරන සියලු දෙනාම විවිධ අදහස්, ගතිපැවතුම් ඇති අයයි. ලොව කිසිවෙක් සමාන අදහස් හෝ ආකල්ප ඇත්තවුන් නොවේ. (නානත්ථ කායා නානත්ථ ඥ්ඥා). එම නිසාම සියලු දෙනාම හෝ එකම අයෙකුවත් සන්තෝස කිරීම කළ හැකි දෙයක් නොවේ.

 

බුදුරජාණන් වහන්සේට ද නින්දා අපහාස විඳින්නට සිදුවීය. උන්වහන්සේගේ ශාසනයේ පැවිදිව සිටි දේවදත්ත, සුනක්ඛත්ත ආදී භික්ෂූන් වහන්සේලා බුදුන් වහන්සේටත්, ධර්මයටත් නොයෙක් දෝෂාරෝපණ කළහ. චිඥ්චාමානවිකාව, මාගන්දියා, සුනක්ඛත්ත ආදීන් ද සාමාන්‍ය මිනිසෙකුට දරාගන්නට අපහසු තරමේ චෝදනාවන් එල්ල කළහ. එයින් පැහැදිලි වන්නේ සකල ක්ලේෂයන් ප්‍රහීන කළ යටත් අපහස කළේ නම්, සාමාන්‍ය පෘථග්ජනයින්ට එසේ වීම අරුමයක් නොවන බවයි.

 

බොහෝවිට අපේ පිංවතුන් ඇඬු කඳුලෙන් කාලය ගෙවන්නේ, තමන් අරමුණු කරගත්ත දරුවන්, ඥාතීන් හෝ පුද්ගලයන් සන්තෝස කරන්නට කටයුතු කරන්නට ගොස් පවතින ඉච්චාභංගත්වයන් නිසයි. බුදුන් වහන්සේ දේශනා කරන්නේ අප විසින් පළමුව ඉවසීම (ක්ෂාන්තිය) පුරුදු කළ යුතුය. “යමෙක් අන්‍යන්ගේ නින්දා අපහාස හා වධ බන්ධන ඉවසන ස්වභාවයෙන් යුක්ත වන්නේ ද, එයම ඔහුගේ ශක්තිමත් බලඇණියයි”. (ධම්මපදය 26-17) යමෙක් ඉවසීම පුරුදු නොකරන්නේ නම් හෙතෙම නිරන්තරයෙන් දුකට, කනගාටුවට පත්වේ.  එමෙන්ම ඉහත කී ලෙස ගෙදර, සේවය කරන තැන හෝ සමාජයේ කිසි තැනෙක පුද්ගලයින් විශේෂ කොට සතුටු කිරීම වෙනුවෙන් හෝ ප්‍රශංසා අපේක්ෂාවෙන් කටයුතු නොකරන්න. දෙමව්පියන්ට, දරුවන්ට හෝ සේවකයින්ට හෝ වෙනයම් කවරෙකුට වුව ද ධර්මානුකූලව පවතින්නට, යුතුකම් කරන්නට පමණක් උත්සහ ගන්න. එවිට තමන් කළ කටයුත්ත මැනවින් කිරීමේ සතුට තමන්ට ඉතිරිවේ.

 

කෙනෙක් නින්දා, අපහාස කළ පමණින් ඒ මත ජීවිත විනාශ කරගැනීම් වැනි අතිශය හිතුවක්කාර තීරණ ගන්නට පවා ඇතැමුන් පෙළඹේ. එහෙත් පින්වත්නි, මොහොතකට සිතන්නට, කාලය බොහෝ දේවලවලට නිවැරදි පිළිතුර දෙයි. බුදුන් වහන්සේත් දේශනා කර ඇත්තේ,

 

න චාහු න ච භවිස්සති - න චේතරහි විජ්ජති

ඒකන්තං නින්දිතො පොසො - එකන්තං වා පසංසිනෝ

                                                                        (ධම්මපදය, 17-8)

 

“ලෝකයේ සදාකාලිකව නින්දාවටම හෝ ප්‍රප්‍රශංසාවටම පත්වූවෙක් පෙරත්, මතුත්,

 අදත් නොමැති බවයි. අපි බොහෝ වෙලාවට අතිශය කම්පාවට පත්වන්නේ ඒවා සීමාන්තික

 ලෙස අන්තවාදීව ගන්නා නිසාය”.

 

තමන්ට අන්‍යන්ගේ නින්දා කිරීම ඉවසිය නොහැකි බව වටහාගැන්ම අපහසු නොවේ. ඒ අනුව අන්‍යන්ට චෝදනා, නින්දා අපහාස කරන්නට පෙර දෙතුන්වරක් එය කොයිතරම් නම් අනුන්ගේ සිත් රිදවන්නේද යන්න ගැන සිතා බැලිය යුතුය. අම්බලට්ථිකා රාහුලෝවාද සුත්‍රයේදී බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළේ “අනුන්ටත්, තමන්ටත් යන දෙපිරිසටම දුකක්, කඳුලක් නොවන දෙයක් කළ යුතු බවයි”. තවද කෙලෙස් ප්‍රහීණ නොකළ කිසිවෙකුත් සර්ව සම්පූර්ණ නොවේ. විවිධ තරමේ වැරදි විය හැකිය. එම නිසා අනුන්ගේ වරදේදී අනුකම්පාව හා එයින් මුදවා ගැනීම අරමුණු කරගෙන කටයුතු කළ යුතුය. එවිට එකිනෙකාගේ සුහද බව, මානසික තෘප්තිමත් භාවය වැඩිදියුණු වේ.

 

සංසාරික දුක්ඛ, අනෙක දුක්ඛ දෝමනස්සයන් විඳින අපට සංසාරික දුකින් එතෙර වන්නට කටයුතු කිරීමම ප්‍රයෝජනවත්ය. ඇතැම් විටෙක අපගේ ගර්හාවට පත්වන පුද්ගලයාට වන හානිය තමන්ගේම මතු දවසක පසුතවීමටද හේතු වන්නේය. එමෙන්ම තමන්ද පව් රැස්කරයි. අද පොසොන් පුරපසළොස්වක පොහෝ දින මෙන්ම ගෙවන හැම මොහොතකම කය-වචනය දෙකේ සංවරය නම් වූ සීලයෙන් කටයුතු කිරීම මගින් තමන් වෙත එන නින්දාවන් මෙන්ම අන්‍යන්ට කෙරෙන නින්දාවන්ද වළක්වාගෙන යහපත් ජීවිතයක් ගතකරන්නට ශක්තිය මෙන්ම ධෛර්යද ලැබේ.

 

 

 

සැමට තෙරුවන් සරණයි !

 

 

මෙම දහම් පත්‍රිකාව සම්පාදනය කළේ සහාය කථිකාචාර්ය,

ශාස්ත්‍රපති, පුජ්‍ය කුඩාකත්නෝරුවේ විනීත හිමි වේ.

 

 

ශ්‍රී ලංකා රජයේ මුද්‍රණ දෙපාර්තමේන්තුවේ මුද්‍රණය කරන ලදී.


රට්ටපාල මහරහතන් වහන්සේ

සත්‍ය තේරුම් ගෙන බුදුරජාණන් වහන්සේ හමුවට ඇවිත් පැවිදි වූවන් අතර සමාජයේ සෑම ස්තරයකම සිටි පිරිස් වූහ. බමුණු, සැඩොල්, රාජ, වෙළද කුල හා උගත්, නූගත්, ස්ත්‍රී, පුරුෂ භේදයක් ඒ අතර නොතිබුණි. දහමින් පිරි ඒ සියලු සිත් විවිධ විල්, දියකඩිති වලින් පැමිණි දිය මහ සයුරේදී එකම රසයක් ගන්නා සේ සසුනඹර බැබලවූහ. සිටුවරු සිටු සම්පත් හැරදා, රජවරු හා රජ කුමාරවරු රජ සම්පත් හැරදා, යෞවන යෞවනියෝ කාම සම්පත්තීන් හැරදා පැවිදි වීම එදා දඹදිව් සමාජය කැළඹු කරුණක් විය. බුදු සසුනෙන් තොර වෙනත් සාසනයක එය කිසිදා සිදු නොවූ හා නොවන දෙයක් මෙන්ම කිසිදා සමාජය මෙවන් දෙයක් දැක නොතිබූ නිසාද මේ කැළඹුම, වෙනස ප්‍රකට පෙනෙන්නට විය. මෙලෙස දහම තේරුම් ගත් පිරිස තම කුලගොත්, ධනය, පිරිවර සම්පත්, තානාන්තර, සියලු බැඳීම් අතහැර තෙරුවණට ශ්‍රද්ධාවෙන් සසුන් කෙතට ඇතුළු වූයේ ඊට වඩා වැඩි සුවයක්, නිදහසක් ලැබීමටය. ධනයට, බලයට, යෞවන මදයට මත්වන සාමාන්‍ය සමාජය ගලා යන ආකාරයට විරුද්ධ (පටිසෝතගාමී) ගමන් මාවතක් වූ මේ දහම් මග වෙත ඔවුනට යොමුවීමට යම් දුෂ්කරතා, බාධකද සමාජයෙන්ම ඇති වුනි. අනාගත රාජ සම්පත්තිය ලැබීමට නියමිත කුමාරවරු පැවිදි වීමට යන බව දැනගත් රජවරු, රටවැසියෝ එයට එරෙහි වූහ. සිටුවරුන්ට පවා පැවිදි වීමට යාම මහත් අසීරු කරුණක් විය. නුවරක් පුරා තම වෙලහෙළඳාම් හසුරුවමින් සිටි ධනවත් සිටුවරයෙක් එක්වරම ඒ සියල්ල අතහැරදා යෑම ඒ රටේ ජනතාවට, ආර්ථිකයට හා ඔහුගෙන් යැපෙන මනුෂ්‍ය, සත්ව සියලු දෙනාටම ඇතිවන ගැටලුවකි. ඒ නිසා සමහර ධන සිටුවරුන් රටේ රජතුමාගෙන් අවසර ගෙන පැවිදි වූ අවස්ථාද මේ සාසන ඉතිහාසයෙන් හමුවේ.

මීට කල්ප ලක්ෂයකට පෙර පියමතුරා බුදුන් දවස සිටි සක්දෙව්රජාණන්, උන්වහන්සේ හට මහත් ශ්‍රද්ධාවකින් කටයුතු කළේය. දිනක් බුදුපාමොක් මහරහතුන් ඇතුළු සඟයාට දානමානාදියෙන් සංග්‍රහ කිරීමට දෙව්ලොවට වඩින ලෙස අවසර ඉල්ලා සිටියේය. අවසර ගෙන දිනසතක් බුදුපාමොක් මහ සඟනට මහත් වූ දිව්‍ය පුදසත්කාර කර අවසානයේ සක්දෙවිඳු, යම් දිනෙක තමාටද ශ්‍රද්ධාවෙන් පැවිදි වන්නන් අතර අග්‍ර තනතුරක් ලබමින්ම මතු සාසනයක උතුම් අරිහත් භාවය ලබන්නට ඇත්නම් යයි ප්‍රාර්ථනාකරමින් ඒ බව පියමතුරා බුදුන් හමුවේ කියා සිටියේය. බුදුරජාණන් වහන්සේද අනාගත ගෞතම සසුනේ ඒ පැතුම ඉටුවනවා දැක විවරණ ලබා දෙමින් සක් දෙවිඳු හට ආශිර්වාද කර සිටි සේක. එතැන් පටන් සසර ගමනේ විවිධ දානමානාදී පිංකම් සිදුකරමින් ගෞතම බුදුන් දවස රට්ටපාල තරුණයා ලෙස කුරු ජනපදයේ චුල්ල කොට්ටිත නියං ගමේ බොහෝ සම්පත්තීන් ඇති ප්‍රධාන සිටුතුමාගේ පුත්‍රයා ලෙස උපත ලැබීය. උන්වහන්සේගේ පැතුම අනුවම ගෞතම බුදුසසුන කෙරේ අපමණ පැහැදීමක් ඇතිව පැමිණි සියලු බාධක මැඩලා පැවිදිවූ මහා පින්වතෙකි. බුදුරජාණන් වහන්සේ දහම් චාරිකා වඩිනා අතර මේ චුල්ල කොට්ටිත ගමටද වැඩම කරමින් ධර්ම දේශණා කළ සමයේ ඒ දහම් මනාව අසා සිටි මේ තරුණයාට සසරේ භියකරු බව මනාව වැටහිණි. දේශනය අවසානයේ බුදුහිමි සමීපයේ වැඳ වැටි පැවිදි බව ඉල්ලා සිටියදී බුදුරජාණන් වහන්සේ රාහුල කුමාරයා අරඹයා දෙමාපිය අවසරයෙන් තොරව පැවිදි බිමට ඇතුල් කර නොගැනීමේ පැනවීම සිදුකර ඇති නිසා ඒ බව පේනවා දෙමින් දෙමාපිය අවසරය ලබාගෙන එන ලෙස දන්වා සිටි සේක. රට්ටපාල තරුණයා මේ බව දෙමාපියන් හා තම බිරින්දෑවරුන් හට දන්වා සිටියේය. එවිට මව්පියන්, බිරින්දෑවරුන් කාරණය අසා එයට අකමැත්ත ප්‍රකාශ කර සිටියහ. එවිට කුමරුවා නොකා නොබී දින කිහිපයක්ම සිට අකමැත්තෙන් වුවද ඔවුන්ගෙන් පැවිදි වීමට අවසර ලබා ගත්තේය. ලබාගත් අවසරය ඇතුව කුමරුවා බුදුපාමොක් මස සඟන වෙත ගොස් උතුම් පැවිදි බිමට ඇතුල් වූයේ නැවත දෙමව්පියන් බැලීමට එන පොරොන්දුවද සමගිනි. කලක් ගියපසු උන්වහන්සේ ඒ කරුණ බුදුහිමියන් හට සැලකර සිටියේය. ඒ සමයේ උන්වහන්සේ අරිහත් බව පසක් කර නොතිබූ හෙයින් බුදුරජාණන් වහන්සේ එයට කාලය නොවන බව වදාළා නිසි කාලය පැමිණි මොහොතේ එයට අවසර ලබා දුන් සේක.

 තම ගම වෙත පැමිණ මහාවීර රාජ උයනේ රාත්‍රිය ගතකර පසුදා උදෑසන පිණ්ඩපාතය බලා තම සිටුමැදුර වෙත උන්වහන්සේ වැඩම කළේය. ශ්‍රමණයන් සමග ඇතිකරගත් කේන්තියෙන් සිටි සිටුතුමා දුරතියාම උන්වහන්සේට එන්නට නොදුන්නේය. ඒ නිසා උන්වහන්සේ මැදුර පසුපස දෙසින් වැඩම කර සේවිකාවක් ඉවතලන පිළුණු ආහාරයකුත් ගෙන නැවත පිටත් විය. පසුව මෙය දැනගත් සිටුතුමා උන්වහන්සේ හමුවට ගොස් පසුදා දානයට වැඩම කරවා ගත්තේය. වැඩම කරවාගෙන තම පරම්පරාගත ධනස්කන්ධය පෙන්වමින් “මේවාට ආනාගතයේදී හිමිකම් කියන්නේ කවුදැයි... ආදී විවිධ දේ කියමින් නැවතත් ගිහි ජීවිතයට උන්වහන්සේව ගැනීමට උත්සහ කළේය. එවිට රට්ටපාල මහරහතන් වහන්සේ සිටුතුමා අමතා “පියතුමනි ඔබ මේ ධනය කරත්තවල පටවා හිරන්‍යවතී නදියට විසි කරන්න. එයින් ඔබට ධනයෙන් ඇතිවන බිය, සෝක, පීඩා දුරුවේ” යයි කියා සිටියේය. මෙලෙස පියාට, මවට හා පෙර බිරින්දෑවරුන්ට දහම් අවවාද සිදුකර උන්වහන්සේ සෘදී පාමින් සිටි උයනටම අහසින් වැඩියේය. රටේ රජතුමා වූ කෝරව්‍යය රජු හටද මෙය දැන ගන්නට ලැබිණි. රජුද උන්වහන්සේ හමුවට ගොස් කතාබස්කර තම සිතේ ඇතිවූ මහත් ප්‍රශ්නයක් ඉදිරිපත් කර සිටියේය.

“ස්වාමිනි මා අසා තිබෙන්නේ ජරාවට පත්වූ නිසා, ගිලන්වූ නිසා, මහලු බවට පත්වූ නිසා පැවිදිවන බවකි.. දේපළ විනාස වීම්, කාත් කවුරුත් නැති තැන පැවිදි වන බවකි. නමුත් සියලු සැප සම්පත් ඇති, රූ සම්පත්තියෙන් අනූන බිරින්දෑවරුන් සිටින ඔබ වහන්සේ කුමක් අරඹයා පැවිදි වුයේද?..” එවිට උන්වහන්සේ “රජතුමනි මා පැවිදි වූයේ මේ වගේ දහම් පරියායක් බුදු හිමියන්ගෙන් අසා තේරුම් ගත් නිසාය. මෙවන් කාරණා සතරක්  තේරුම් ගත නිසාය.

“හැම දෙයම විනාස වෙමින්, ජරාවට පත්වෙමින් යයි - කිසිම පිහිටක් නොමැති මේ සංසාර ගමනෙ අප අසරණය

සියලු සැප සම්පත් තිබුනත් ඒවා දමා යන්නට සිදු වේ - ලෝක සත්වයා තන්හාව නිසාවෙන් තෘප්තිමත් භාවයකට පත් නොවේ”

මේ දහම් පරියාය රජුවෙත විස්තරාත්මකව උන්වහන්සේ දේශණා කිරීමත් සමග කෝරව්‍යය රජතුමාද බොහෝ සෙයින් පැහැදී තෙරුවන් සරණ ගියේය. ගෞතම භාග්‍යවතුන් වහන්සේ නිසි කළ එළඹී විට උන්වහන්සේ හට සඟයා මධ්‍යයේ, ශ්‍රද්ධාවෙන් පැවිදි වන්නන් අතර මේ සසුනේ අග්‍ර වන්නේ රට්ටපාල මහරහතන් වහන්සේ බව වදාරමින් තනතුරු ප්‍රධානය කර සිටි සේක.