මරණ තුනක් දැකි මිනිහෙක් පැණි කෑ ය

 මීට පෙර සඳහන් කළ කතාන්දරයේ දී මෙන්, භයානක ආපදාවක දී අප ප්‍රතිචාර දක්වන ආකාරය විස්තර කෙරෙන තවත් පැරණි බෞද්ධ කතන්දරයක් තිබේ.

වනාන්තරයේ දී, කොටියෙක් මිනිසකු ලුහුබැඳී ය. කොටියකුට මිනිසකුට වඩා වේගයෙන් දුවන්නට හැකි වන අතර, උන් මිනී මස් කන බව ද ප්‍රකට ය.

කොටියා ඔහුට පහර දීමට සැරසෙන විට ම බිරාන්ත වූ ඔහු ඇසල වූ පාළු ලිඳක් තුලට පැන්නේ ය. තමන් කලේ බරපතළ බව, පනින විට ම ඔහුට වැටහිණි. ලිඳෙහි ජලය සිඳී තිබුණු අතර විශාල සර්පයෙකු ලිං පතුලේ දරණ ගසා ගෙන සිටින බව පෙනිණි.

ඉවෙන් මෙන්, ලිඳේ පසෙක වූ ගසක මුලක් ඔහු ඩැහැ ගත්තේ ය. ඒ නිසා ලිං පතුලට නො වැටී බේරීමට ඔහුට හැකි විය. පියවි සිහිය ලැබී පහත බැලූ ඔහුට දකින්නට ලැබුණේ, සර්පයා හිස ඔසවා ඔහුගේ දෙපාවලට දෂ්ඨ කිරීමට තැත් කරන බව ය. එහෙත්, ඔහුගේ දෙපා පිහිටියේ ඊට වඩා ඇබිත්තක් ඉහළිනි. උඩ බැලූ විට, කොටියා ලිඳ තුළට නැඹුරු වී ඔහුගේ දෑත් පහුරු ගෑමට තැත් කරන බව පෙනුණි. එහෙත් ගසේ මුල අල්ලා ගෙන සිටි ඔහුගේ දෑත පිහිටියේ, ඊට වැඩ ඇබිත්තක් පහලිනි. තමන් මුහුණ පා සිටි භයානක ආපදාව ගැන ඔහු කල්පනා කරන විට, මීයන් දෙදෙනකු, ගසේ මුල සපා කෑමට පටන් ගත් බව පෙනුණි.

කොටියා, මිනිසාගේ දෑත් පහුරු ගෑමට තැත් කරද්දී, උගේ පස්සා ගාත් කුඩා ගසක ඇතිල්ලීමෙන් එය සෙලවෙන්නට විය. එහි ලිඳ පැත්තට නැමුණු අත්තක බැඳ තිබුණු මීවදයකින්, ලිඳ තුළට මී පැණි බිංදු වැටෙන්නට විය. ඔහු දිව දික්කර, මී පැණි බිංදු කීපයක් අල්ලා ගෙන රස බලන්නට විය.

සම්ප්‍රදායික වශයෙන්, මේ කතාන්දරය එතැනින් අවසන් වේ. එය ජීවිතයේ සැබෑ ස්වරූපය පෙන්වා දෙන්නේ ඒ නිසා ය. එය, ජීවිතයේ සැබෑ ස්වරූපය පෙන්වා දෙන්නේ ඒ නිසා ය. දීර්ඝ ටෙලි නාට්‍යවල මෙන්, ජීවිතයට ද ක්‍රමවත් අවසානයක් නැත. ජීවිතය සදහට ම සම්පූර්ණත්වය පිලිබඳ ක්‍රියාවලියක යෙදී සිටී.

ඊට අමතරව, අපේ ජීවිතය බොහෝ විට කුඩා ගින්නෙන් පෙළෙන කොටියෙකුට හා විෂඝෝර සර්පයකුට මැදි වූවා මෙනි. එබඳු භයානක අවස්ථාවල දී පවා, හැම විටම, කොතනකින් හෝ ‘මී පැණි බිංදු’ අපට ලැබේ. අප බුද්ධිමත් නම් එහි රස විඳීමට අපට පුළුවන. කළ හැකි කිසිවක් නැති විට, කිසිවක් නො කර, ජීවිතයේ රසවත් බව අත්විඳින්න.

මා මුලින් සඳහන් කළ පරිදි මේ කතාන්දරය, සාම්ප්‍රදායික වශයෙන්, එතැනින් අවසන් වුවත්, මම සාමාන්‍යයෙන් එහි සැබෑ අවසානයේ ශ්‍රාවක පිරිසට පවසමි.

මිනිසා මී පැණිවල රස බලද්දී, මීයන් ගසේ මුල සපා කද්දී, සර්පයාගේ හිස ඔහුගේ දෙපා වලට තවත් ලං වෙද්දී, කොටියාගේ ඉදිරි ගාත් ඔහුගේ අත පහුරු ගෑමට සරදෙද්දී, පමණට වඩා ලිඳ තුළට නැඹුරු වූ කොටියා එහි පතුලෙහි සිටි සර්පයා මතට ඇද වැටී ඌ සුණු විසුණු වූ අතර, කොටියා ද මළේ ය.

එවැනි දේ සිදුවිය හැකි ය. සාමාන්‍යයෙන්, අනපේක්ෂිත දේ සිදු වීම අපේ ජීවිතයේ ස්වභාවයයි. එබැවින්, ඉතා දරුණු ගැටලුවල දී පවා, යම් රස විඳීමකට ලැබෙන අවස්ථාව, අපතේ හරින්නේ මන්ද? අනාගතය අවිනිශ්චිත ය.

LABEL: අජාන් බ්‍රක්මවන්සෝ හිමිගේ දේශනා