බිය, වේදනාවෙහි අඩංගු වැදගත් අංගයකි. වේදනාව
පීඩාකාරී වන්නේ බිය නිසාය. බිය ඉවත් කළ විට ඉතිරි වන්නේ වේදනාත්මක හැඟීම පමණි.
1970 දශකයේ මැද භාගයේ දී මම ඊසාන දිග තායිලන්තයේ
දුරබැහැර ආරණ්‍ය සේනාසනයක දරුණු දත් කැක්කුමකින් පීඩා වින්දෙමි. දන්ත වෛද්‍යවරයකු
හෝ දුරකතනයක් හෝ විදුලි බලය හෝ එහි නොවීය. අපේ ඖෂධ මංජුසාවේ, ඇස්ප්‍රින් පෙත්තක්
වත් නො තිබිණි. ආරණ්‍යවාසී භික්ෂූන්, වේදනා විඳ දරා ගත යුතු විය.
රෑ බෝ වන විට දත් කැක්කුම තවත් දරුණු වන බව දැනිණි.
මා සාමාන්‍යයෙන් ශක්තිමත් කෙනෙකු වුවත් දත් කැක්කුම මගේ ශක්තිය උරගා බලන්නට විය.
ආනාපානාසති භාවනාවෙහි යෙදී වේදනාවෙන් මිදීමට තැත් කළෙමි. ඒ භාවනාව මගින් මගින්
මදුරුවන් දෂ්ට කිරීමෙන් ඇති වන වේදනාව සමනය කරන සැටි මා දැන සිටියෙමි. එහෙත් දත්
කැක්කුම ඊට වඩා සුවිශේෂී විය. මිනිත්තු දෙකක් පමණ භාවනා කරන විට මා දොර වසා තිබුණු
සිතට පා පහරක් දී වේදනාව දොර බිඳ ගෙන වඩා දරුණු ලෙස යළිත් පැමිණියේය.
මම නැගිට එළිමහනට ගොස් සක්මන් භාවනාව අත්හදා
බැලුවෙමි. එය ‘සක්මන් භාවනාවක්’ නොව ‘දුවන් භාවනාවක්’ බවට පත් වූ බැවින් එය ද අත්
හළෙමි.
ආපසු කුටිය තුලට ගිය මම හිඳ ගෙන පිරිත් සජ්ජායනා
කිරීමට පටන් ගතිමි. මා ඒ වචන බෙරිහන් දෙමින් පැවසූ බව වැටහුණු විට ඒ ක්‍රමය ද නතර
කළෙමි. රෑ බෝ වී තිබුණු අතර මගේ කෑගැසීම සෙසු භික්ෂූන්ගේ නින්දට බාධාවක් වෙතැයි
බිය වීමි.
මා සිටියේ, මගෙ මව් රටෙන් සැතපුම් දහස් ගණනක් ඈත පහසුකම් වලින් තොර වනාන්තරයක ය.
වේදනාව දරා ගත නොහැකි විය. මා දන්නා හැම ක්‍රමයක් ම අත්හදා බැලුවත් පලක් නොවී ය.
එබඳු අවස්ථාවල දී කිසි විටක දකින්නට නොලැබෙන ප්‍රඥාවේ දොරටු විවෘත වේ.
‘අත් හරින්න’ යන කෙටි වචන දෙක මට සිහිපත් විය. ඒ වචන මා ඊට පෙර බොහෝ වරක් අසා තිබිණි. මගේ මිතුරන්ට ඒ ගැන විස්තර කළෙමි. එබැවින් සියයට සීයක්ම වේදනාව අත් හැරීමට තැත් කළෙමි. ඊළඟට සිදු වූ දේ මගේ විමතියට හේතු විය. ඒ දරුණු වේදනාව සැනෙකින් අතුරුදහන් විය. ඒ වෙනුවට පැමිණියේ ඉතා ආනන්ද ජනක ප්‍රමෝදයකි. මගේ සිත මුළුමනින් සන්සුන් විය. ඉන් පසු නිරායාසයෙන් භාවනා කළෙමි. එදා රෑ මම සුව නින්දක් ලැබීමි. පසුදා ආශ්‍රමික වැඩ කටයුතු සඳහා වේලාසනින් මා පිබිදුණු විට දත් කැක්කුමක් තිබුනත් ඊට පෙර පැවති දත් කැක්කුම හා සසඳන විට එය සුළු වේදනාවක් විය.
