මහ රහතුන් වැඩි මග ඔස්සේ - අතහැරීම පොත 1
තෙත් කලාපීය පරිසරයක වැසි දිනවල කූඩැල්ලන්ගෙන් ගහන ආරණ්‍යයක පිණ්ඩපාත ශාලාවට දානය සඳහා වැඩීමට කිලෝමීටර දෙකක් පමණ දුරක් තිබිණි.
යා යුත්තේ ගල් බොරළු, කඳු බෑවුම් සහිත
කුණකටුවා, තෙල් කරවලා වැනි සර්පයින් ගැවසෙන මගකි. පාවහන් නොපළඳින භික්ෂුවකගෙන්
පාවහන් පළඳින භික්ෂුවක් මෙසේ විමසීය.
“ ඔබ වහන්සේ පාවහන් නොදා වඩිනකොට කකුල්
තුවාල වෙන්නේ, ගල් ඇනෙන්නේ නැතිද? කියල.”
“ ඇත්තෙන්ම නැහැ”
උන්වහන්සේ පිළිතුරු දුන්හ.
“ ඒ කොහොමද ? ” පාවහන් පළඳින භික්ෂුව
පෙරළා විමසීය.
“මම මෛත්‍රී කරනවා. මුලින්ම දස දිසාවටම. ඊට
පස්සේ මේ කැලයේ ගස්, ගල්, මුල්, කටු මේ හැම දෙයටම මෛත්‍රී කරනවා. මේ පාරේ හමුවන
සෑම ගලක්ම, මුලක්ම, කටුවක්ම, අත්තක්ම සුවපත් වේවා කියල, සුවසේ වැඩේවා කියල. ඒ
හැමදෙයටම මා ගරු කරනවා. එවිට ඔබට දැනෙයි සමහර ගල්, මුල්, කටු කකුලේ වැදී වේදනා
නොදී ඉවතට යනවා” යැයි ඒ පාවහන් නොපළඳින හික්ෂුන් වහන්සේ ප්‍රතිඋත්තර
දුන්හ. සැබවින්ම මෙය ආශ්චර්යක් නොවේ. ගල්,
මුල්, කටු වලට ඔබ මෛත්‍රී කරන නිසා ඒවා මතට ඔබ කකුල තබන්නේද හොඳ
පරිස්සමෙන්. ඒවාට හානියක් වේද කියන අදහසින්. මේ නිසා ඔබේ සිහිය හොඳින් වැඩෙනවා.
පාද දෙකත් හොඳින් පරිස්සම් වෙනවා. මේ දුෂ්කර මග පාවහන් නොමැතිව වඩිනා විටදීත්.....
මෙවැනි දුෂ්කර භික්ෂු චර්යාවන් නිවන් මගට සේම
ඔබගේ ප්‍රතිපදාව ශක්තිමත් වීමට ප්‍රයෝජනවත් වෙනවා. ඔබ මෙහිදී උපක්‍රමශීලී විය
යුතුයි. එසේ නොවුනහොත් මාරයා ඔබේ දෙපාවලට මිරිවැඩි සඟලක් පැළඳනවාමයි. එවිට ඔබ
මගෙන් අසාවි මිරිවැඩි සඟලක් පැළඳීම භික්ෂුවකට කැපයි නේද කියල.
ඔව්. සත්තකින්ම කැපයි. මිරිවැඩි සඟලක් පැළඳීම
භික්ෂුවකට කැප බවට විනයෙන් අවසර ලැබුණු දිනයේ පටන් භික්ෂුන්ගේ සඟල් පාවිච්චිය
වැඩිවිය. එහෙත් අරිහත් උතුමන් අඩුවිය.
මන්ද, ගලක් කුලක් කටුවක
ඇනෙන විට, මඩ ගොඩක්, කසල ගොඩක්, රොඩු ගොඩක් පෑගෙනකොට යටි
පතුලට දැනෙන එහි ස්වභාවය, සෙරෙප්පු දමන ඔබට නොදැනෙන නිසාය. සිනිදු යටිපතුළ
සේරප්පුවේ පහස ලබද්දී, ඔබ විඳින්නේ සැප තෘෂ්ණාවත්, (දෙපා ආරක්ෂාකාරී නිසා) ගමනේ
වේගයත් පමණි. වේගය තුළ ඇත්තේද තණ්හාවයි. ඔබ වේගවත් වන්නේද, වඩා ඉක්මනින් යමක්
ස්පර්ශ කිරීමටය. අයිතිකර ගැනීමටය. තණ්හාව තුලින් ගොඩනැගෙන්නේ භවය මිස අන් කුමක්ද?
දරුණු සතුන් ජීවත්වන කැලයක හුදෙකලාව සිටියද, මෛත්‍රී ශක්තියෙන් ඔබ පරිපූරණ නම් ඔබට සතුන්
මුණ නොගැසෙනු ඇත. මෙය ආශ්චර්යයක් නොවේ. හේතුඵල ධර්මයක්ය. හේතුව මෛත්‍රී සිතයි.
එහෙත් ඔබ වඩාත් දක්ෂක් වන්නේ සතුන් ඉදිරියට ගොස් ආරක්ෂක ගාථා හෝ මෛත්‍රීය වඩා
සතුන් ඉවත්කර ගැනීමෙන් නොවේ. මෛත්‍රී බලයෙන් සතුන් මග හැර සිටීමටයි. ඔබ වනයට ආවේ
සතුන් ඔබට දමනය වනවාදැයි පරීක්ෂණය කිරීමටවත්, ආරක්ෂක ගාථාවල ශක්තිය බැලීමටවත්
නොවේ. මේවා කිරීමේදී ඔබට කෙලෙස් උපදී. ඔබට වීරත්වයක් ආරෝපණය වේ.
‘මම’ ඇත හැරීමට වනයට පැමිණි ඔබ, මම ගැන වීරකතා නිතර කියනු ඇත. මෙය නිවන් මගට
අඩ කොටයකි.
වර්තමානයේ නිවන් මග ජයගන්නන් හිඟවීමට මේවාද
හේතූන්ය. අප කැලයට යන්නේ ඇත ගොව්වන් වීමටවත්, නයි නටවන්නන් වීමටවත් නොවේ. ලෝකය මත
අපව නටවන මාරයා නැටවීමටය. මාරයා තුළ ඔබ වීරයෙක්, චරිතයක් කිරීමට උත්සහ කළහොත් එම
මාර සිත් පැරදවීමට ඔබ දක්ෂ විය යුතුය. ලෝකය මැද ඔබ වීරයෙක්, චරිතයක් වීම නොව වීරත්වයත්, චරිතයත්, ලෝකයත්
ඇත හැරීමට පුහුණුවීම ඔබේ කාර්ය විය යුතුය. එසේ නොවුණ හොත් කාලයත්, හුදෙකලාවත්, ඔබට
තවත් නගරයක්ම වනු ඇත. වරද ඇත්තේ කැළයේවත්, හුදෙකලාවේවත්, නගරයේවත් නොව ඔබ තුළමය.
ඔබ ඔබව අතහරින්න. එවිට ඔබට සියල්ල ඇත හැරෙනු ඇත. සෑම නිවන් මග වඩන්නෙක්ම තමා තමාට මෛත්‍රී
කරගත යුතුව ඇත. එය කළ හැක්කේ මේ ඝෝර, කටුක, භයානක, සංසර දුක දැක තමා සසරින්
එතෙරවීමට වෙර වඩීමෙන්ය. මෙය තමා තමාටම කරගත හැකි උත්තරීතරම මෛත්‍රීයයි. තමා සසරින්
එතෙර වුවහොත් මේ උත්තරීතර මෛත්‍රීය මුළු ලෝකයටම පැතිරවිය හැකිය. එහෙත් ඔබද
අසරණයෙක්මය. ඔබ සසර නැවත මැරෙන, ඉපදෙන, ලෙඩ වන, වයසට යන ස්වභාවයේ සිටිමින් අනුනට මෛත්‍රීය
කිරීමට යෑම බුද්ධිගෝචර නොවේ.
ලෝකයට මෛත්‍රීය කරන්නට යෑම පසෙක තබා, ඔබ මුලින්ම ඔබට මෛත්‍රීය කරගන්න. එය කළ හැක්කේ ලෝකය තුළ තමාගේ අසරණභාවය, අනාතභාවය
තේරුම් ගැනීමෙන් පමණක්මය.
